+Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου
Κάποτε πρό ἐτῶν εὑρέθην σέ μοναστηριακό Ναό ἑτερόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐν ὥρᾳ λατρείας καί ἐνωχλήθην ἀπό τό γεγονός ὅτι διαρκοῦντος τοῦ κηρύγματος ἕνα μικρό παιδάκι, ξέφυγε ἀπό τήν ἐπιτήρηση τῆς μητέρας του, καί περιεφέρετο στό μέσον τῆς ἐκκλησίας κάνοντας θόρυβο. Ὁ ἱεροκήρυξ δέν ἔδωσε καμμία σημασία, καί ὅταν στό τέλος τοῦ ἐξεδήλωσα τήν ἀπορίαν μου -παίρνοντας ὡς βάσιν τά τότε ἰσχύοντα στήν Ἑλλάδα- διότι δέν ἀντέδρασε " γιά νά βάλει στή θέση της τή μητέρα πού ἀδιαφοροῦσε ",
ἐκεῖνος μέ ἁπλότητα μοῦ εἶπε: "Ξέρετε γιά μᾶς ἐδῶ εἶναι μεγάλη εὐλογία τό νά ἔχουμε ἕνα παιδί στην ἐκκλησία μας, γι᾿ αὐτό καί ἀνεχόμαστε κάθε ἀταξία πού κάνει ". Σκέφθηκα ἐκείνη τή στιγμή καί σκέπτομαι καί σήμερα, πόσοι ἀπό ἐμᾶς μιλοῦν ἄσχημα στούς γονεῖς ὅταν φέρνουν τά μικρά παιδιά τους στήν ἐκκλησία, ἤ μαλλώνουν μέ ἄσχημο τρόπο τά παιδιά πού ἀτακτοῦν ἤ εἶναι ἀνοικτίρμονες ἀπέναντι τῶν οἰκογενειῶν πού ἔχουν παιδιά. Τίς ἴδιες σκέψεις, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, κάνω καί γιά τά παιδιά τοῦ Ἱεροῦ.