Όλοι οι γονείς έχουμε βρει ένα παιχνίδι, ένα γλειφιτζούρι ή ένα ζαχαρωτό στα χεράκια του παιδιού μας χωρίς να θυμόμαστε εμείς να το έχουμε αγοράσει ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση η ανησυχία μας κατακλύζει. Μήπως γίνει κλέφτης? Μήπως αυτό είναι το πρώτο δείγμα ότι θα γίνει κακοποιός? Και τότε αναρωτιόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε το δυσοίωνο μέλλον του παιδιού μας.
Η κλοπή σαν πράξη είναι πολύ σοβαρή. Όμως αυτό δεν ισχύει για όλες τις ηλικίες. Τα παιδιά αρχίζουν να κατανοούν την έννοια της ιδιοκτησίας από τα τρία τους χρόνια μέχρι τα έξι τους. Μέχρι αυτή την ηλικία το παιδί δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η πράξη του να παίρνει ξένα πράγματα, έτσι συναντάται σχεδόν σε όλες τις οικογένειες. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν κλεψιά. Αυτή η συχνότητα εμφάνισης του φαινομένου ναι μεν μας καθησυχάζει, αλλά δεν μας απαλλάσσει. Η κλοπή είναι μια ανέντιμη πράξη και η εντιμότητα είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται. Είναι σημαντικό με αφορμή αυτά τα γεγονότα να εξηγήσουμε στο παιδί μας την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά προς θεού δεν πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε και να τιμωρήσουμε το παιδί.
Τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά όταν το παιδί γνωρίζει ότι η πράξη του είναι κλοπή. Πολλά παιδιά στην σχολική ηλικία κλέβουν συνειδητά και πολλές φορές χωρίς να υποπέσει στην αντίληψη μας. Σε έρευνα που έγινε στην Αγγλία1 σε μαθητές του δημοτικού σχολείου, τα μισά παιδιά ομολόγησαν ότι πράξεις που έχουν κάνει, εάν είχαν αποκαλυφθεί, θα μπορούσαν να είχαν σοβαρότατες συνέπειες εις βάρος τους.
Τα κίνητρα για μια κλοπή μπορεί να είναι πολλά. Υπάρχουν παιδιά που κλέβουν γιατί θέλουν να αποκτήσουν κάτι που τους αρέσει πολύ και δεν έχουν την δυνατότητα να το έχουν με άλλο τρόπο.
Άλλα πάλι παιδιά κλέβουν για να εκδικηθούν εκείνους που τους έχουν θυμώσει ή εκείνους που τους έχουν περιφρονήσει. Σ? αυτή την περίπτωση συναντάμε τα παιδιά που κλέβουν τους γονείς τους και τους φίλους τους.
Έχουμε και την κατηγορία εκείνων των παιδιών που έχουν κλέψει ελάχιστες φορές στην ζωή τους απλά για να δοκιμάσουν και αυτή την εμπειρία και να δουν πως είναι. Πρόκειται για τις περιπτώσεις αυτές όπου η κλεψιά είναι μια απρογραμμάτιστη υπόθεση, στην οποία συμμετέχουν πολλά παιδιά και εξαρτάται πάρα πολύ από τις περιστάσεις ? κάποιο ξεκλείδωτο αυτοκίνητο, ελκυστικά αντικείμενα εκτεθειμένα και απόσταση που μπορείς να τα πιάσεις με μια απλή κίνηση, ένα ανοιχτό παράθυρο κ.ο.κ.
Και τέλος έχουμε την κλοπή που είναι κερδοσκοπική. Πρόκειται για προμελετημένες ενέργειες που αποβλέπουν σε κέρδη και στις οποίες οι «δράστες» λαμβάνουν προληπτικά μέτρα για να μην αποκαλυφθούν. Αυτή η πράξη γίνεται από την παρέα-συμμορία και είναι το χόμπι των παιδιών που ανήκουν σε αυτή.
Υπάρχουν παιδιά που θα διαπράξουν κλοπή για πολύ λίγες φορές και δεν θα το ξανακάνουν ποτέ ξανά στην ζωή τους. Υπάρχουν όμως και τα άλλα παιδιά που μαθαίνουν να ζουν με την κλεψιά. Είναι μια συνήθεια η οποία, εάν δεν αποτραπεί, θα συνεχιστεί και στην ενήλικη ζωή όπου οι επιπτώσεις δεν τόσο ήπιες όσο στην παιδική και εφηβική ηλικία.
Τα παιδιά με μακρά προϊστορία διάπραξης κλοπών βρίσκονται στο προστάδιο της εγκληματικότητας και έχουν ανάγκη από συστηματική βοήθεια από τον ειδικό ψυχικής υγείας.
Στεργιοπούλου Ελευθερία.
Ψυχολόγος για παιδιά, εφήβους, οικογένεια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου