Δύναμη Ψυχής....μ’ αυτές τις δύο λέξεις θα μπορούσε κάποιος να αποτυπώσει γνωρίζοντας ανθρώπους που συμπορεύονται πάντα παράλληλα με παιδιά με ειδικές αλλά και ιδιαίτερες ανάγκες. Στα πλαίσια εκπαιδευτικών και πρακτικών δραστηριοτήτων μου καθώς γνώριζα κηδεμόνες γονείς, παιδαγωγούς, εκπαιδευτικούς που έδιναν την ψυχή τους για όλα αυτά τα άτομα ένιωθα βαθιά συγκίνηση, απέραντο σεβασμό, δύναμη...... σε πιο νεαρή ηλικία μάλιστα ένιωθα κάποιες φορές -χωρίς να το εκδηλώνω όμως- λύπη που δεν μπορούσα να την προσδιορίσω ακριβώς. Λύπη για τους ανθρώπους εκείνους που έφεραν στον κόσμο ένα παιδί που κάποιες λειτουργικότητες δεν θα είχαν την δυνατότητα να τις εξελίξουν ή λύπη για τους ίδιους τους γονείς και το συναίσθημα αυτό ήταν πιο έντονο όταν μία οικογένεια μπορεί να είχε και δύο παιδιά με «ιδιαίτερα θέματα»;.
Πηγή:Συνάντηση αισθήσεων-Δήμητρα Βαϊτσου
Γινόταν έντονη προσπάθεια μέσα μου να μην μένω σε καμία από τις δύο παραπάνω στάσεις, αλλά ευχαριστιόμουν που αυτό το δύσκολο συναίσθημα μου ερχόταν να το καλύψει ο δυναμισμός αυτών των παιδιών, η έντονη προσπάθεια που κάνουν για να καταφέρουν πράγματα που σε άλλους ανθρώπους θεωρούταν αυτονόητα, θέματα όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η συμμετοχή σε ομαδικά παιχνίδια, η υπακοή ακόμη και σε κάποιες φορές η ανάθεση πρωτοβουλιών.
Μιλάω για παιδιά με αυτισμό, νοητικές διαταραχές, ψυχώσεις, Asperger, σύνδρομο down, κινητικά προβλήματα, διαταραχές διαγωγής, νευρολογικές μειονεξίες, θέματα όρασης, επιληψία, αναπτυξιακές διαταραχές.....Οι γονείς αυτών των παιδιών ποικίλουν στο κατά πως βιώνουν αυτές τις καταστάσεις. Υπάρχουν αρκετοί που μέσα από την δυσκολία κινητοποιούνται, δραστηριοποιούνται, δίνουν πολλά πράγματα, συναισθηματικά, ηθικά, υλικά για το καλύτερο αυτών των παιδιών και ναι έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς. Άνθρωποι με πολύ δυνατό το συναίσθημα της επιβίωσης, θετικοί και αισιόδοξοι, πυγμαλίωνες της ίδιας τους της ζωής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στιγμές δύσκολες, κακόκεφες με απογοήτευση και δόσεις ηττοπάθειας. Ο βασικός τους πυρήνας όμως είναι εκείνος που αντλείται από μέσα τους δίνοντας τους αισιοδοξία και απέραντη δύναμη. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που δείχνουν με την στάση τους ότι «παραιτούνται», μπορεί να υπάρχει θυμός, απόγνωση ή να πιστεύουν ότι δεν έχουν την δύναμη για να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι άνθρωποι όπου ζορίζονται να φροντίσουν και να αγαπήσουν τις δικές τους πλευρές, τα δικά τους κρυφά κομμάτια. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ζούνε σχεδόν πάντα με την έννοια «δεν» και ότι φοβούνται πιο πολύ αυτό και επιδιώκουν. Κάποιοι θα πουν «όταν είσαι έξω από το χορό καλά τα λες, ρώτα όμως και εμάς!!». Αυτή η πρόταση μπορεί πολύ εύκολα να γίνει βίωμα και κάποιος να μείνει μόνο σ’ αυτή και εκείνοι που προσπαθούν να τα καταφέρουν αλλά και εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορούν αγωνίζονται ο καθείς με τον τρόπο του και το βίωμα του.
Μία γυναίκα με δύο παιδιά το ένα με σύνδρομο down παρακινήθηκε και πολλά χρόνια πριν ενεργοποιήθηκε και δημιούργησε ένα σχολείο με παιδιά με Ειδικές ανάγκες, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα με αρκετές δυσκολίες πολιτειακές. Υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι γονέων παιδιών με αναπηρία στην χώρα μας που δημιουργούν με δική τους πρωτοβουλία κέντρα, χώρους συστέγασης για όλα αυτά τα παιδιά και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για όλη αυτή την προσπάθεια τους και την δύναμη ώστε να συνεχίζουν ακάθεκτοι στον στόχο τους.
«ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ»
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται φροντίδα και στήριξη από ειδικούς φορείς ώστε παράλληλα με τα παιδιά να στηρίζονται και οι γονείς για όλο αυτό που έχουν αναθέσει να κάνουν. Τα ειδικά σχολεία και τα κέντρα ημέρας είναι κάποιες ημέρες εκεί για τα άτομα αυτά τις υπόλοιπες όμως ώρες οι γονείς ή κηδεμόνες αναλαμβάνουν έναν δύσκολο αλλά και χρονοβόρο «έργο» που το μόνο εφόδιο που χρειάζεται να έχουν για να προχωρήσουν είναι η εσώτερη δύναμη, πίστη, στήριξη από άλλους, θέληση και ευρηματικότητα. Πολλές φορές θα ακούσουμε να λένε ότι τα παρατάνε, ότι τελικά είναι πολύ δύσκολα και αρνούνται να συνεργαστούν με τους ειδικούς. Μπορεί ασυνείδητα να είναι έντονα θυμωμένοι γ’αυτό που ήρθε στην ζωή τους και ο φόβος αν και πως θα τα καταφέρουν τους αποδυναμώνει και τους κάνει να φαίνονται μικροί και ανεπαρκείς. Χρειάζεται όμως κανείς να καταλάβει ότι και αυτοί οι άνθρωποι-οι γονείς «σκληραίνουν», η λογική είναι στα φόρτε της ανασηκώνουν τα μανίκια διότι έχουν μία σταθερή και συστηματική δουλειά να εκπληρώσουν, την φροντίδα αυτών των παιδιών. Έχουν το δικαίωμα και να λυπούνται και να στεναχωριούνται, είναι συναισθήματα και χρειάζεται να τα νιώθουν, όταν πιεστούν με γνόμωνα να μην τα βιώσουν τότε είναι πιο πιθανός ο κίνδυνος να ξεσπάσουν κάποια στιγμή και το αποτέλεσμα αυτού να μην τους ικανοποιήσει και να τους μελαγχολήσει ακόμη περισσότερο.
Γινόταν έντονη προσπάθεια μέσα μου να μην μένω σε καμία από τις δύο παραπάνω στάσεις, αλλά ευχαριστιόμουν που αυτό το δύσκολο συναίσθημα μου ερχόταν να το καλύψει ο δυναμισμός αυτών των παιδιών, η έντονη προσπάθεια που κάνουν για να καταφέρουν πράγματα που σε άλλους ανθρώπους θεωρούταν αυτονόητα, θέματα όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η συμμετοχή σε ομαδικά παιχνίδια, η υπακοή ακόμη και σε κάποιες φορές η ανάθεση πρωτοβουλιών.
Μιλάω για παιδιά με αυτισμό, νοητικές διαταραχές, ψυχώσεις, Asperger, σύνδρομο down, κινητικά προβλήματα, διαταραχές διαγωγής, νευρολογικές μειονεξίες, θέματα όρασης, επιληψία, αναπτυξιακές διαταραχές.....Οι γονείς αυτών των παιδιών ποικίλουν στο κατά πως βιώνουν αυτές τις καταστάσεις. Υπάρχουν αρκετοί που μέσα από την δυσκολία κινητοποιούνται, δραστηριοποιούνται, δίνουν πολλά πράγματα, συναισθηματικά, ηθικά, υλικά για το καλύτερο αυτών των παιδιών και ναι έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς. Άνθρωποι με πολύ δυνατό το συναίσθημα της επιβίωσης, θετικοί και αισιόδοξοι, πυγμαλίωνες της ίδιας τους της ζωής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στιγμές δύσκολες, κακόκεφες με απογοήτευση και δόσεις ηττοπάθειας. Ο βασικός τους πυρήνας όμως είναι εκείνος που αντλείται από μέσα τους δίνοντας τους αισιοδοξία και απέραντη δύναμη. Υπάρχουν όμως και αρκετοί που δείχνουν με την στάση τους ότι «παραιτούνται», μπορεί να υπάρχει θυμός, απόγνωση ή να πιστεύουν ότι δεν έχουν την δύναμη για να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι άνθρωποι όπου ζορίζονται να φροντίσουν και να αγαπήσουν τις δικές τους πλευρές, τα δικά τους κρυφά κομμάτια. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ζούνε σχεδόν πάντα με την έννοια «δεν» και ότι φοβούνται πιο πολύ αυτό και επιδιώκουν. Κάποιοι θα πουν «όταν είσαι έξω από το χορό καλά τα λες, ρώτα όμως και εμάς!!». Αυτή η πρόταση μπορεί πολύ εύκολα να γίνει βίωμα και κάποιος να μείνει μόνο σ’ αυτή και εκείνοι που προσπαθούν να τα καταφέρουν αλλά και εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν μπορούν αγωνίζονται ο καθείς με τον τρόπο του και το βίωμα του.
Μία γυναίκα με δύο παιδιά το ένα με σύνδρομο down παρακινήθηκε και πολλά χρόνια πριν ενεργοποιήθηκε και δημιούργησε ένα σχολείο με παιδιά με Ειδικές ανάγκες, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα με αρκετές δυσκολίες πολιτειακές. Υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι γονέων παιδιών με αναπηρία στην χώρα μας που δημιουργούν με δική τους πρωτοβουλία κέντρα, χώρους συστέγασης για όλα αυτά τα παιδιά και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για όλη αυτή την προσπάθεια τους και την δύναμη ώστε να συνεχίζουν ακάθεκτοι στον στόχο τους.
«ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ»
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται φροντίδα και στήριξη από ειδικούς φορείς ώστε παράλληλα με τα παιδιά να στηρίζονται και οι γονείς για όλο αυτό που έχουν αναθέσει να κάνουν. Τα ειδικά σχολεία και τα κέντρα ημέρας είναι κάποιες ημέρες εκεί για τα άτομα αυτά τις υπόλοιπες όμως ώρες οι γονείς ή κηδεμόνες αναλαμβάνουν έναν δύσκολο αλλά και χρονοβόρο «έργο» που το μόνο εφόδιο που χρειάζεται να έχουν για να προχωρήσουν είναι η εσώτερη δύναμη, πίστη, στήριξη από άλλους, θέληση και ευρηματικότητα. Πολλές φορές θα ακούσουμε να λένε ότι τα παρατάνε, ότι τελικά είναι πολύ δύσκολα και αρνούνται να συνεργαστούν με τους ειδικούς. Μπορεί ασυνείδητα να είναι έντονα θυμωμένοι γ’αυτό που ήρθε στην ζωή τους και ο φόβος αν και πως θα τα καταφέρουν τους αποδυναμώνει και τους κάνει να φαίνονται μικροί και ανεπαρκείς. Χρειάζεται όμως κανείς να καταλάβει ότι και αυτοί οι άνθρωποι-οι γονείς «σκληραίνουν», η λογική είναι στα φόρτε της ανασηκώνουν τα μανίκια διότι έχουν μία σταθερή και συστηματική δουλειά να εκπληρώσουν, την φροντίδα αυτών των παιδιών. Έχουν το δικαίωμα και να λυπούνται και να στεναχωριούνται, είναι συναισθήματα και χρειάζεται να τα νιώθουν, όταν πιεστούν με γνόμωνα να μην τα βιώσουν τότε είναι πιο πιθανός ο κίνδυνος να ξεσπάσουν κάποια στιγμή και το αποτέλεσμα αυτού να μην τους ικανοποιήσει και να τους μελαγχολήσει ακόμη περισσότερο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου