Μήνυμα Σεβασμ. Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ.Συμεών γιά τή νέα Κατηχητική Χρονιά


Α­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί,
Βρι­σκό­μα­στε στό ξε­κί­νη­μα τῆς νέ­ας σχο­λι­κῆς χρο­νιᾶς καί μά­λι­στα σέ μιά πε­ρί­ο­δο ὅ­που κα­θη­με­ρι­νά, μῆ­νες τώ­ρα, εἰ­δή­μο­νες καί μή, μᾶς μι­λοῦν γιά τήν οἰ­κο­νο­μι­κή κρί­ση τοῦ τό­που μας. Καί μᾶς βομ­βαρ­δί­ζουν μέ πο­λύ­πλο­κους οἰ­κο­νο­μι­κούς ὅ­ρους: ἡ αὔ­ξη­ση τοῦ χρέ­ους, ὁ ἐ­ξω­τε­ρι­κός δα­νει­σμός, ἡ πτώ­ση τοῦ χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, ἡ ἀ­πώ­λεια τῆς χρη­μα­το­πι­στω­τι­κῆς ἱ­κα­νό­τη­τας, οἱ ἐ­πι­θέ­σεις τῶν κερ­δο­σκό­πων, οἱ ἀρ­νη­τι­κές ἀ­να­φο­ρές τῶν οἴ­κων ἀ­ξι­ο­λό­γη­σης, ὁ κίν­δυ­νος τῆς πτώ­χευ­σης καί ἄλ­λα πολ­λά σάν νά εἴ­μα­σταν οἰ­κο­νο­μο­λό­γοι.
Προ­βλη­μα­τί­ζο­μαι: Ποι­ό μή­νυ­μα μπο­ρεῖ νά ἀ­πευ­θύ­νει ἕ­νας ποι­μέ­νας στά παι­διά του; Τί λό­γο μπο­ρεῖ νά ἔ­χει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α στά κα­θη­με­ρι­νά αὐ­τά προ­βλή­μα­τα καί τά ἀ­δι­έ­ξο­δα πού ἀν­τι­με­τω­πί­ζει ὁ σύγ­χρο­νος ἄν­θρω­πος;
Ὅ­μως ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­χε, ἔ­χει καί θά ἔ­χει πάν­το­τε λό­γο γιά τή ζω­ή καί τό μέλ­λον τῶν παι­δι­ῶν της, γιά τό σή­με­ρα καί τό αὔ­ριο αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου πού βέ­βαι­α δέν εἶ­ναι μό­νο οἰ­κο­νο­μι­κό. Κι ὁ λό­γος της, ἁ­πλός καί σα­φής, εἶ­ναι πάν­τα κα­τα­νο­η­τός ἀ­πό ὅ­λους. Γι᾽ αὐ­τό, κα­θώς πα­ρα­κο­λου­θῶ κι ἐ­γώ ὅ­λες αὐ­τές τίς ἐ­ξε­λί­ξεις γύ­ρω μας, φέρ­νω συ­χνά στό νοῦ μου μιά γνω­στή ἱ­στο­ρί­α τῶν παι­δι­κῶν μας χρό­νων. Σᾶς τήν θυ­μί­ζω:
Κά­πο­τε ἕ­νας πα­τέ­ρας εἶ­πε στόν γιό του: Παι­δί μου, δέν ἔ­χω κά­ποι­α ἀ­ξι­ό­λο­γη πε­ρι­ου­σί­α νά σοῦ ἀ­φή­σω. Ἔ­χω ὅ­μως νά σοῦ δώ­σω μιά πο­λύ­τι­μη συμ­βου­λή γιά νά γί­νεις ἀ­λη­θι­νά πλού­σιος. Καί κά­θη­σε ὁ νέ­ος μέ προ­σο­χή νά ἀ­κού­σει. Ἂν, τοῦ λέ­ει ὁ πα­τέ­ρας του, στή ζω­ή σου ἔ­χεις πί­στη στόν Θε­ό καί ζεῖς σύμ­φω­να μέ τό θέ­λη­μά Του, τό­τε θά ἔ­χεις μιά ἀ­κέ­ραι­η μο­νά­δα. Καί μέ ἕ­να ξυ­λα­ρά­κι σχη­μά­τι­σε πά­νω στό χῶ­μα τόν ἀ­ριθ­μό «ἕ­να». Κι ἄν μπο­ρέ­σεις νά μορ­φω­θεῖς, θά προ­σθέ­σεις ἕ­να μη­δε­νι­κό καί τό ἕ­να θά γί­νει δέ­κα. Καί σχη­μά­τι­σε μέ τό ξυ­λα­ρά­κι του δί­πλα στή μο­νά­δα τό μη­δε­νι­κό. Κι ἄν κά­νεις μιά κα­λή ἐρ­γα­σί­α θά ἔ­χεις ἄλ­λο ἕ­να μη­δε­νι­κό καί τό δέ­κα θά γί­νει ἑ­κα­τό. Κι ἄν δη­μι­ουρ­γή­σεις μιά κα­λή οἰ­κο­γέ­νεια, ἄλ­λο ἕ­να μη­δε­νι­κό καί τό ἑ­κα­τό θά γί­νει χί­λια. Κι ἄν…, πρό­σθε­τε ὁ πα­τέ­ρας μη­δε­νι­κά καί αὔ­ξα­νε τό πο­σό. Πρό­σε­ξε ὅ­μως: Ἄν πα­ρ᾽ ἐλ­πί­δα χά­σεις τήν ἀρ­χι­κή μο­νά­δα, τό­τε ὅ­λα τά ὑ­πό­λοι­πα θά γί­νουν ἕ­να με­γά­λο μη­δε­νι­κό χω­ρίς κα­μιά ἀ­ξί­α!
Πο­λύ φο­βά­μαι, ἀ­γα­πη­τοί ἀ­δελ­φοί, ὅ­τι ὡς πρό­σω­πα ἀλ­λά καί ὡς κοι­νω­νί­α καί ὡς ἔ­θνος τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια ἔ­χου­με κά­νει λά­θος ἐ­πεν­δύ­σεις! Ἐ­πεν­δύ­ου­με στήν τε­χνο­λο­γί­α, στά ἀ­κί­νη­τα, στήν ὑ­γεί­α, στήν εὐ­η­με­ρί­α καί τό­σα ἄλ­λα. Ἀλ­λά χω­ρίς Ἐ­κεῖ­νον, τήν ἀ­κέ­ραι­η μο­νά­δα, πού δί­νει νό­η­μα καὶ ἀ­ξί­α ἀ­λη­θι­νή σέ ὅ­λα αὐ­τά. Για­τί ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ὁ χρυ­σός στό θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο τῆς ζω­ῆς. Χω­ρίς Αὐ­τόν οἱ ἐ­πεν­δύ­σεις μας εἶ­ναι ζη­μι­ο­γό­νες· ἐ­πι­τα­γές χω­ρίς ἀν­τί­κρι­σμα. Ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι τό ἀ­νε­ξάν­τλη­το κε­φά­λαι­ο, ἡ μέ­γι­στη ἐ­πέν­δυ­ση, ὁ αἰ­ώ­νιος ἐγ­γυ­η­τής τῆς εὐ­τυ­χί­ας, τῆς προ­ό­δου καί τῆς ἀ­νά­πτυ­ξης προ­σώ­πων καί κοι­νω­νι­ῶν, πού κα­μιά κρί­ση δέν μπο­ρεῖ νά ἀγ­γί­ξει.
«Τί ὠ­φε­λεῖ­ται ὁ ἄν­θρω­πος ἄν κερ­δί­σει ὁ­λό­κλη­ρο τόν κό­σμο, χά­σει ὅ­μως τή ζω­ή του; Ἤ τί μπο­ρεῖ νά δώ­σει ὁ ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα γιά τήν ζω­ή του;» (Ματθ. 16, 26). Ναί, μι­λά­ει καί ὁ Κύ­ριος μέ οἰ­κο­νο­μι­κοὺς ὅ­ρους. Κά­νει λό­γο γιά κέρ­δος καί ζη­μί­α, α­να­φέ­ρε­ται σέ συ­ναλ­λα­γές, ἀλ­λά μέ τίς πραγ­μα­τι­κές τους δι­α­στά­σεις, τίς αἰ­ώ­νι­ες.
ΘΗΣΑΥΡΙΣΤΕ, μᾶς προ­τρέ­πει! Προ­σέξ­τε ὅ­μως σέ ποι­ά τρά­πε­ζα ἐ­πεν­δύ­ε­τε. «Μή θη­σαυ­ρί­ζε­τε θη­σαυ­ρούς ἐ­πί τῆς γῆς». Για­τί στίς τρά­πε­ζες τῆς γῆς οἱ θη­σαυ­ροί δέν κιν­δυ­νεύ­ουν μό­νο ἀπό κλοπή ἀλ­λά χά­νουν ἐν­τε­λῶς τήν ἀ­ξί­α τους ὅ­πως τοῦ ἄ­φρο­νος πλου­σί­ου τῆς πα­ρα­βο­λῆς. Νά «θη­σαυ­ρί­ζε­τε θη­σαυ­ρούς ἐν οὐ­ρα­νῷ», ὅ­που ὄ­χι μό­νο δέν κιν­δυ­νεύ­ουν, ἀλ­λά καί ἡ ἀ­ξί­α τους γί­νε­ται ἀ­νε­κτί­μη­τη (Ματθ. 6, 19-20).
Ἀ­γα­πη­τοί γο­νεῖς,
Δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι τά παι­διά δέν εἶ­ναι ἁ­πλῶς πο­λύ­τι­μα ἀλ­λά ὁ πο­λυ­τι­μό­τε­ρος θη­σαυ­ρός σας. Ἡ ἐ­πο­χή μας προ­σπα­θεῖ νά τά δέ­σει στό ἅρ­μα ἑ­νός δῆ­θεν ὑ­ψη­λοῦ βι­ο­τι­κοῦ ἐ­πι­πέ­δου. Καί λέ­ω δῆ­θεν, για­τί στρέ­φει τό ἐν­δι­α­φέ­ρον τους μό­νο σέ ἐ­φή­με­ρες ἐ­πι­δι­ώ­ξεις. Ἁρ­πά­ζει ἔν­τε­χνα τούς θη­σαυ­ρούς τῆς καρ­διᾶς τους μέ ἀν­τάλ­λαγ­μα φτη­νά ὑ­πο­κα­τά­στα­τα. Τά με­τα­βάλ­λει ὅ­πως ἡ Κίρ­κη τῆς μυ­θο­λο­γί­ας, σέ ἀ­πρό­σω­πους κα­τα­να­λω­τές. Τούς κλέ­βει τό μέλ­λον καί τά κα­τα­δι­κά­ζει νά ψά­χνουν τήν εὐ­τυ­χί­α τους σάν ρα­κο­συλ­λέ­κτες στούς σκου­πι­δό­το­πους.
Ὁ­φεί­λου­με νά τά προ­στα­τεύ­σου­με. Κι αὐ­τό θά γί­νει ὅ­ταν ἀ­πό μι­κρά τά συν­δέ­σου­με μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τό Κα­τη­χη­τι­κό Σχο­λεί­ο καί ἐ­πι­με­λη­θοῦ­με τήν τα­κτι­κή καί συ­νει­δη­τή συμ­με­το­χή τους. Για­τί στό Κα­τη­χη­τι­κό θά γνω­ρί­σουν τό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ καί τό αἰ­ώ­νιο Εὐ­αγ­γέ­λιό Του. Ὅ­ποι­ος συν­δέ­ει τή ζω­ή του μ᾽ Ἐ­κεῖ­νον ἀ­πο­κτᾶ αἰ­ώ­νια ἀ­ξί­α. Ἀλ­λά καί ὅ­ποι­ος τήν ἀ­πο­συν­δέ­ει ἀ­πὸ Ἐ­κεῖ­νον, εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος σέ τρα­γι­κή χρε­ω­κο­πί­α.
Ἡ σύν­δε­ση τῶν παι­δι­ῶν μέ τό Κα­τη­χη­τι­κό ὄ­χι μό­νο δέν εἶ­ναι σπα­τά­λη καί χά­σι­μο χρό­νου, ἀλ­λά εἶ­ναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἐ­πέν­δυ­ση. Εἶ­ναι ἐ­πέν­δυ­ση στήν ἀ­λή­θεια, στό ἦ­θος, στή χα­ρά, στήν προ­κο­πή, στήν ἀ­λη­θι­νή εὐ­τυ­χί­α. Ἐ­δῶ θά βροῦν ὑ­γι­ῆ πρό­τυ­πα. Θά μά­θουν ν᾽ ἀ­να­ζη­τοῦν τήν ἀ­λή­θεια καί ν᾽ ἀ­γω­νί­ζον­ται γι᾽ αὐ­τήν. Θά μά­θουν νά προ­βλη­μα­τί­ζον­ται καί νά δι­α­κρί­νουν πώς ὅ,τι γυ­α­λί­ζει δέν εἶ­ναι χρυ­σός. Θά γί­νουν μέ­το­χοι τῆς πλού­σιας πο­λι­τι­στι­κῆς κλη­ρο­νο­μιᾶς μας. Θά καλ­λι­ερ­γή­σουν τίς ἱ­κα­νό­τη­τες καί τά τα­λέν­τα τους. Θά μά­θουν νά ἀ­γα­ποῦν αὐ­τόν τόν τό­πο καί νά ἐρ­γά­ζον­ται γιά τό μέλ­λον του. Καί θά με­τα­βάλ­λον­ται μέ­ρα μέ τή μέ­ρα στό πιό πο­λύ­τι­μο κε­φά­λαι­ο τῆς Πα­τρί­δας καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Ἀ­γα­πη­τά παι­διά, νέ­οι καὶ νέ­ες,
Ξε­κι­νᾶ­νε φέ­τος σέ ὅ­λους τούς να­ούς τῆς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας τά Κα­τη­χη­τι­κό Σχο­λεῖ­α, ὁ πα­νάρ­χαι­ος αὐ­τός θε­σμός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας τόν ὁ­ποῖ­ο ἵ­δρυ­σε ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος. Τό Κα­τη­χη­τι­κό εἶ­ναι μιά τρά­πε­ζα, ἕ­νας... κουμ­πα­ράς!  Κά­ποι­α ἀ­πό  σᾶς, χρό­νια τώ­ρα κα­τα­θέ­τε­τε σ᾽ αὐ­τόν καί εἶ­ναι φα­νε­ρός στή ζω­ή σας ὁ πνευ­μα­τι­κός πλοῦ­τος πού ἀ­πο­κτή­σα­τε.

Σᾶ
ς προ­σκα­λῶ φέ­τος νά βά­λε­τε σ᾽ αὐ­τόν τόν κουμ­πα­ρὰ λί­γο ἀ­πό τόν ἐ­λεύ­θε­ρο χρό­νο σας, τήν δι­ά­θε­ση καί τόν ἐν­θου­σια­σμό σας. Καί τό Κα­τη­χη­τι­κό θά αὐ­ξή­σει τίς κα­τα­θέ­σεις σας μέ με­γά­λους τό­κους. Για­τί μέ­σα ἀ­πό τίς συ­ναν­τή­σεις, τίς γι­ορ­τές, τίς συ­ζη­τή­σεις, τό παι­χνί­δι καί ὅ­λες τίς δρα­στη­ρι­ό­τη­τες, θά σᾶς ἐ­πι­στρέ­ψει τήν ἀ­λη­θι­νή φι­λί­α, τήν ἁ­γνή ψυ­χα­γω­γί­α, τήν ἀ­νε­κτί­μη­τη ἀ­λή­θεια, τήν σο­φί­α νά κά­νε­τε σω­στές ἐ­πι­λο­γές, τή δύ­να­μη νά ἀ­γω­νί­ζε­στε στή ζω­ή. Ἐμ­πι­στευ­τεῖ­τε στόν Κύ­ριο τή ζω­ή σας καί θά τή δεῖ­τε πραγ­μα­τι­κά νά γί­νε­ται ἀ­νε­κτί­μη­τη. Για­τί ὁ Κύ­ριος, ὅ­πως ἡ λυ­δί­α λί­θος τῆς ἀρ­χαι­ό­τη­τας, θά με­τα­τρέ­ψει τίς μι­κρὲς αὐ­τές κα­τα­θέ­σεις σας σέ πο­λύ­τι­μους καὶ αἰ­ώ­νιους θη­σαυ­ρούς.
Μέ θερ­μές εὐ­χές
Ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας
†  Ο  ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕΩΝ